Bir kış günü idi, Kar taneleri yere düşüyor, Hayvanlar ve insanlar üşüyordu,

Bir kış günü idi,

Kar taneleri yere düşüyor,

Hayvanlar ve insanlar üşüyordu,

Rüzgâr uğulduyordu.

Akşam karanlığı yavaş yavaş

Siyah yorganını

Tabiatın üzerine çekiyordu.

Zengin, sıcak evlerinde

Fakir, soğuk mekânlarda

İncecik bir tek battaniye

Altında tir tir titriyordu.

O zaman zamanı durdurun,

Yağmasın karlar,

Soğuk mevsimin arkasından

Gelmesin ilkbaharlar!

Akmasın gürül gürül çağlayanlar,

Ve lâl kesilsin dudaklar,

Kurusun sular…

Bizi alıp götürsün hayaller,

Bin bir duygular.

Kalksın bu fâni, ihtiyar dünyadan

Kem düşünceler ve kaygılar.

Gözyaşı yerini terk etsin tebessüme,

Bitsin gözyaşıyla ağıtlar, ağlamalar…

Dinsin acımasızca akan kanlar,

Uzansın bir öpülesi el semâya,

Açılsın gökteki kapılar,

Girsin içeriye o kapılardan

Kabul edilmez gibi görünen dualar.

Ve âminler delsin gitsin ufukları,

Melekler taşısın bu ağır yükü,

Alıp götürsün Rabbime doğru.

　

Zülcenâheyn